Πρόκειται για όργανο με κυρίως κυλινδρική διάτρηση, επιστόμιο σε μορφή ρηχού δοχείου και ένα τμήμα, το οποίο γλιστράει με ώθηση του οργανοπαίκτη στην κατεύθυνση κρατήματος. Με την κίνηση αυτή μεγαλώνει ή μικραίνει το μήκος του σωλήνα χωρίς ασυνέχειες και πετυχαίνεται ο χαρακτηριστικός ήχος glissando του τρομπονιού. Το όργανο αυτό είναι λοιπόν το μοναδικό πνευστό που παράγει όλους τους τόνους της ηχητικής περιοχής του. Από την τεχνική περιγραφή προκύπτει ότι το τρομπόνι είναι μία ιδιόμορφη παραλλαγή της τρομπέτας.
Το τρομπόνι δημιουργήθηκε πιθανόν περί το 1450 στην περιοχή της Βουργουνδίας από μία τρομπέτα με μεταβαλλόμενο μήκος σωλήνα. Το 16ο αιώνα κατασκευάζονταν τρομπόνια σε 5 διαφορετικές ηχητικές περιοχές, από την υψηλή μέχρι κοντραμπάσο. Από το τέλος του 18ου αιώνα καθιερώθηκε στην ορχήστρα το τρίο των τρομπονιών: ένα άλτο, ένα τενόρο και ένα μπάσο τρομπόνι. Στη σύγχρονη εποχή, συνηθέστερη συγκρότηση είναι δύο τενόρο (primo) και ένα μπάσο τρομπόνι, όπου και το μπάσο είναι ένα τενόρο τρομπόνι με μία βαλβίδα τετάρτης και μεγαλύτερη καμπάνα. Αν και από το 15ο μέχρι το 18ο αιώνα συνόδευε το τρομπόνι συχνά τραγουδιστές colla parte (=προσεκτικά και ευέλικτα), αργότερα προέβλεπαν οι συνθέτες τη συμμετοχή του οργάνου μόνο μαζί με τη συνολική ορχήστρα (tutti) και για δραματικές υπογραμμίσεις.