ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ  
                
                ΚΩΣΤΑ ΜΟΥΝΤΑΚΗ  ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΗ  ΣΚΟΡΔΑΛΟ
         
 Στην κατάμεστη από κόσμο ,επιβλητική και υποβλητική αίθουσα του ωδείου το Μουσικό Σχολείο της  πόλης μας τίμησε στις 6-5-09 τους κορυφαίους καλλιτέχνες της λύρας Κώστα Μουντάκη και Θανάση Σκορδαλό.
  Οι μαθητές του σχολείου απέδωσαν με αξιοθαύμαστο τρόπο σκοπούς ,χορούς και τραγούδια  των αξέχαστων δημιουργών και εντυπωσίασαν το ακροατήριο με το δέος ,το σεβασμό , την αγάπη και την προσήλωσή  με τα οποία απέδωσαν τα παραδοσιακά ακούσματα ,αποδεικνύοντας για άλλη μια 
φορά ακόμα ότι το μουσικό σχολείο αποτελεί πιστό θεματοφύλακα  της μουσικής παράδοσης και όχι μόνο.
   Αξίζει ο δημόσιος έπαινος στους καθηγητές  που έχουν εμφυσήσει στους μαθητές τους την αγάπη και το σεβασμό σ’αυτό που λέγεται παράδοση και τους θωρακίζουν,έτσι ,ώστε να μπορούν  να αποφεύγουν τους «θορύβους» της εποχής και να αναζητούν την ομορφιά που δίνει  κάλλος σε όποιον την ανακαλύπτει , τη διαφυλάσσει και τη διαδίδει. 
   
                          Λεπιδοχώματα

      Όταν πατάμε τα πόδια μας σε ριζιμιά χαράκια
η καρδιά μας διαπερνά τη δροσεράδα του φθινόπωρου
                      Όταν γροικάς την ταχινή
            το σιγανομουρμούρισμα των πουλιών,
         πετάς με τα μουσικά φτερά του τόπου μας,
         ξυπνάς με φτερούγες τω δικώ μας αθρώπω.
         Όταν ένα ποτήρι με ρακί σιμώνει στα χείλη,
        δροσερεύγεις τη σκέψη σου με ξεχασμένες ανταύγειες
του ήλιου του πρώτου ,του πρώτου ήλιου της παιδικής ανθοφορίας,
που κάποτε ξεκίνησε από τα ρυθμικά γόνατα της γιαγιάς
                  με τη μαυροντυμένη παρουσία της.

             Κι όταν σ’αυτά τα λεπιδοχώματα της Κρήτης
                     φυτρώνουν αγριολούλουδα,
                     το άρωμα  τ’ αέρα δέχεται
         το διάχυτο φτεροκόπημα μιας πεταλούδας
                     που ξεκίνησε μια πορεία
              ιστορικής αναδρομής της γλώσσας,
           των ήχων και των απόηχων της φύσης,
                της μουσικής διαπαιδαγώγησης,
                 του σαρκασμού και της νιότης,
                   του έρωντα και του πάθους ,
του πάθους για ζωή ,για μόρφωση ,για δουλειά ,για επιστήμη
        στη συχνότητα της ύπαρξής μας που διακατέχεται
    από διαδρομές ανθρωπιάς , από σεβασμό στη γλώσσα ,
    στη μουσική ,στο στίχο ,στην ιστορική κληρονομιά μας ,
                   από σεβασμό σε μας τους ίδιους.

από την ποιητική συλλογή "δανεικές χαρές"

του Παύλου Καλομενόπουλου