Το (γαλλικό) κόρνο είναι ένα κυκλικά "τυλιγμένο" χάλκινο πνευστό με κυρίως κωνική διάτρηση του σωλήνα, μικρό λόγο διαμέτρου προς μήκος (mensur), μία διευρυμένη καμπάνα και τρεις βαλβίδες. Χρησιμοποιείται επιστόμιο χωνιού. Κόρνα με κυκλικό "τύλιγμα" του σωλήνα παρουσιάζονται ήδη σε απεικονίσεις του 14ου αιώνα. Πιθανόν όμως αυτά τα όργανα να ήταν κατάλληλα μόνο για μετάδοση ηχητικών μηνυμάτων. Περί τα μέσα του 17ου αιώνα παρουσιάστηκε στη Γαλλία το κυνηγετικό κόρνο (κέρας, cor de chasse) με μικρό λόγο διαμέτρου προς μήκος, διεύρυνση της καμπάνας και επέκταση του σωλήνα μέχρι τα 4,5 m. Αυτά τα όργανα χρησιμοποιήθηκαν όμως κυρίως για να περιγράψουν σκηνές κυνηγιού στην όπερα και σε άλλα έργα. Με την εισαγωγή από τον F.A. Sporck περί το 1680 κόρνων από τη Γαλλία στην τότε αυστριακή Βοημία, ιδρύθηκε η περίφημη βοημική σχολή κορνιστών.

Το πέρασμα από το μεγάλο κυνηγετικό κόρνο απλού ελίγματος στο μικρό κόρνο πολλαπλών ελιγμάτων έγινε περί το 1700 με αποτέλεσμα να βελτιωθεί σημαντικά ο ήχος και τα νέα όργανα να γίνουν ιδιαίτερα δημοφιλή. Περί το 1710 καταγράφεται για πρώτη φορά ο όρος "κόρνο" ως όργανο σε μουσική σύνθεση και παρουσιάζονται κορνίστες ως σολίστες σε μουσικές εκδηλώσεις. Από τα μέσα του 19ου αιώνα ανήκουν τα κόρνα σταθερά στην ορχήστρα και ήδη στην κλασική περίοδο χρησιμοποιούνται συχνά κατά ομάδες. Οι συνθέτες (π.χ. Μότσαρτ) χρησιμοποιούν συνήθως συνδυασμούς κόρνων με διαφορετικό φυσικό τόνο, πράγμα που διατηρήθηκε και στη ρομαντική περίοδο, παρότι τα κόρνα είχαν ήδη βαλβίδες